Reeds eeuwen zit de visserdevotie diepgeworteld in het hart van gelovig Blankenberge. Oude documenten, verhalen en lange vertelsels over het harde bestaan van het vissersvolk staven dat.Een leven van gevaren en teleurstellingen, van lijden en zwoegen, kan niet verzwegen worden. Want, elke familie betaald onverbiddelijk, de één vroeg, de ander laat, een zware tol aan de zee.
Via de legende van het opgeviste Mariabeeldje, trokken ze landinwaarts doorheen de polders naar Meetkerke. Daar vonden ze een stukje houvast bij Onze-Lieve-Vrouw van Meetkerke. Ze vonden er een luisterend oor, een moeder, iemand die hen troostte en kracht gaf om in donkere tijden verder te gaan.Terugdenkend aan ‘de wortels van ’t steedje’ en uit respect en diepe waardering voor de voorouders trekken ook heden ten dage nog steeds opnieuw mensen traditiegetrouw naar O.L.Vrouw van Meetkerke.
De legende van Onze Lieve Vrouw van Meetkerke
Het was een mooie dag en de vissers van een Blankenbergse schute hadden al veel gevangen, maar ze zouden die dag nog iets heel bijzonders in hun netten vinden. Wanneer ze een laatste keer hun net ophaalden, lag een Mariabeeld temidden de kluts zilverig spartelende tongetjes. Met veel omhaal voeren de vissers terug, brachten het beeld aan land en droegen het naar hun kerk in Blankenberge. De parochiepriester was zeer in zijn nopjes en gaf het beeld een mooie plaats.
De volgende dag echter zag hij dat het was verdwenen. Gewoon weg. Hij kreeg er kop noch staart aan, want hij had toch het portaal van de kerk op slot gedaan en als gewoonlijk de deur van de sacristie afgesloten? Maar wonder bij wonder viste diezelfde Blankenbergse schuit opnieuw dat Mariabeeld op. Dit keer brachten ze het naar de parochiekerk van Uitkerke. Nu was het de beurt aan de parochiepriester van Uitkerke om blij te zijn. Maar hetzelfde herhaalde zich. Het beeld verdween nog voor de volgende ochtend aanbrak.
Toen de vissers het nog een derde maal opvisten, haalden ze er een jonge ezel bij, deden hem een gareel aan, bonden het Mariabeeld op zijn rug en lieten hem vrij, lieten hem stappen waar hij wilde. Het dier trok kilometers ver door de Polders en in Meetkerke bleef het stil staan, pal voor de deur van de kerk. Dat was klare taal. Het beeld werd dus in de kerk van Meetkerke geplaatst. En daar staat het nog steeds.